Reisdag van Burgos naar Salamanca met avondwandeling

17 mei

Vandaag is het weer een reisdag.

Deze dag gaat de reis van Burgos naar Salamanca over een afstand van rond 270 km.

Onze bestemming is camping Regio  in het plaatsje Santa Marta de Tormes.

Als wij om 07.15u opstaan is het ruim 200 meter lopen naar het sanitair-gebouw, wat wel verwarmd is en waar de voorzieningen redelijk zijn.  Dit in tegenstelling tot het dichtstbijzijnde sanitair gebouw voor de ANWB groep op ca 100 meter afstand van mijn plek op deze camping. Het  krijgt van mij voor de matige voorzieningen niet meer dan rapportcijfer 5.  

Voor een aantal van ons reisgezelschap kreeg het zelfs een dikke onvoldoende.  

Dit gebouw was op de dag van aankomst nog niet eens gereed voor gebruik. Pas in de middag kon hier gebruik van worden gemaakt.  In een gebouw dat lang niet gebruikt is moeten de kranen flink worden open gezet om legionella te voorkomen. Eén van onze deelneemsters die het eerst van dit gebouw gebruik ging maken om te douchen moest maar liefs 3 minuten wachten voor er uiteindelijk warm water uit de douchekop kwam.  

De campingbaas, die zijn gasten overigens vriendelijk te woord stond, had dit sanitair-gebouw ruim voor onze aankomst in orde moeten maken en scoort hiermee een dikke min.  

Als we om 08.45u als één van de eersten van de camping vertrekken is het nog aardig koud.  Net 12 graden.  

Maar ook `s nachts is het afgekoeld naar 3 graden. We besluiten om het kacheltje in caravan maar aan te laten. Het zal deze dag ook niet erg warm worden.

Het eerste gedeelte van deze dag gaat over de snelweg A62. Het is een mooie route met soms een aantal gevaarlijke bochten. Maar dat zijn we wel gewend.

Na ca 100 km rijden we de provincie Valladolid binnen.

Wij besluiten om zo lang mogelijk door te rijden, want op de parkeerplaatsen is het ook niet alles. Daar is veel vrachtverkeer.

Wij blijven gewoon de weg naar Salamanca volgen met onderweg een wisselend landschap,  dan weer vlak en  dan weer wat heuvelachtig.

Pas na 230 km rijden verlaten we deze weg als we het bordje La Orbada zien.

Dan komen we op een landelijke weg, die gaat door kleine dorpjes. Je kan je niet voorstellen dat daar nog mensen wonen, zo uitgestorven ziet alles er uit.

Als we bij het plaatsje Arabayona aankomen, besluiten we daar een koffiestop te maken bij een kerkje. We staan daar zo strategisch opgesteld dat iedereen na ons dit punt moet passeren.

Als ik daar sta raak ik met een ouder manneke aan de praat en even later zie ik een dame met een sleutel aankomen ,  die kennelijk gedacht heeft dat ik dat kerkje wilde bekijken.

Met mijn beste Spaans heb ik haar gezegd dat dit niet mijn bedoeling is.

Als ik éénmaal aan de koffie zit op een bankje bij het kerkpleintje,  zie ik de eerste deelnemers van ons reisgezelschap  al aankomen over het bruggetje. Die besluiten dan ook om een stop te maken.

Ruimte genoeg om daar te parkeren.

Vandaar is het niet zover meer naar de camping, ongeveer 30 km, maar de route er naar toe gaat wel over smalle wegen en kleine dorpjes en blijft het oppassen voor hoge drempels.

Wie deze te hard neemt kan er bijna zeker van zijn dat spullen in de caravan niet op zijn plaats zijn gebleven.

Gelukkig is de route prima beschreven in het routeboek van de ANWB .

Ik gebruik de TOMTOM op dat moment alleen maar om te zien hoe de weg loopt.

Als je wel op de TOMTOM deze route zou volgen ga je een andere route rijden dan beschreven in het reisboek.

Je hebt dat boek niet voor niets uitgereikt gekregen.

In het begin van de middag komen we op de camping aan.

Direct doorrijden en de ANWB pijlen volgen,  die de leiding had uitgezet, ging niet.

Toch eerst melden bij de receptie, die vervolgens mijn naam afvinkt als teken dat we waren gearriveerd.

Ik kreeg ook nog een camping stickertje om op de voorruit te plaatsen.  Zo heeft iedere camping weer zijn eigen gewoonten om gasten op de camping te herkennen.  

Eénmaal door de slagboom en de ANWB pijlen volgend, staat  Petra, onze toeristische gids voor deze reis,  daar klaar met een mandje met balletjes met een nummertje er in.

Want de campingplaatsen worden verloot,  wat wel zo eerlijk is. Anders zouden de eerst aankomenden  de beste plaats kunnen kiezen.

Dit keer trek ik het balletje en brengt Giel ,  de wederhelft van Petra, ons naar de plek waar we deze 2 dagen staan. Binnen een kwartier staat alles op zijn plek.

Je moet dan wel het geluk hebben dat het terrein een beetje egaal is. Want iedereen op deze reis kan niet zonder een waterpas.  

Bij de  één is die al ingebouwd en voor de ander gewoon effe kijken of alles goed recht staat.

Is dat niet het geval, dan merk je dat direct met deurtjes die niet goed sluiten.

Wij staan onder de bomen en hebben maar weinig zon.

Dus steeds even het stoeltje verkassen naar een ander plekje,  waar de zon nog wel schijnt.

Maar de hoge bomen om deze camping heen zorgen er voor dat de zon snel verdwijnt, tenzij je een plekje heb geloot op een open plek in de zon.  

Maar dan wil men toch ook wel een beetje schaduw. Dus luifeltje uit.

Maar dan ben je gauw een poosje in de weer met het opzetten van dat luifeltje voor je tent; voor de één een makkie, maar voor de ander effe lastiger, wat weer de nodige onderlinge tongen losmaakt.  Je herkent dat vast wel.  

Dan is het wel handig als tevoren een duidelijke rolverdeling is afgesproken, wie wat doet.

Maar dat maakt het juist zo levendig .

We maken als iedereen op zijn plek staat een rondje om te kijken hoe en waar iedereen terecht is gekomen.

Om 17.00 u is er weer een Happy Hour. Altijd gezellig om van elkaar te horen hoe de reis is verlopen.

Ik heb het nog nooit meegemaakt,  dat alle deelnemers niet ergens verkeerd zijn gereden, wat ook nu weer het geval bleek te zijn.

Na het eten maken wij nog een wandelingetje over het grote campingterrein en zien dat op een ander gedeelte van de camping een groep Hollanders staat, die een ACSI cultuur-reis maken.

Als we weer teruglopen naar huis wordt ineens mijn naam geroepen. Nou zal je het hebben.

Eén vrouwelijke deelneemster van een eerdere ANWB-reis had mij direct herkend.

Ik draai mij om en ja hoor dat was de gezellige,  vrolijke moppentante van onze reis naar Corsica en Sardinië.

Om 18.00u rijdt de bus voor die ons naar Salamanca brengt voor een stadwandeling met her en der tappashapjes.

In de bus vertelt onze gids, Martoke, het een en ander over de geschiedenis van deze stad. Voor we in de stad worden afgezet is er nog een fotostop.

Het is een stad met veel mooie oude gebouwen in Renaissance stijl.   Het oude centrum staat op de wereld erfgoed lijst van de UNESCO.

Het Plaza Mayor is een prachtig plein, dat we  later op de avond ook verlicht hebben gezien. Evenals andere historische gebouwen, w.o. de kathedraal.

Nadat we een poosje hebben gewandeld is het tijd van een tappasstop. Het begon met een boterham met sparerib, gevolgd door een stuk aardappelommelet (Tortilla de patatos) met 2 drankjes er bij naar keuze.

Als we het etablissement verlaten lopen we 10 meter verder om de volgende tent binnen te gaan.

Hier kregen we een glaasje hete hutspot voorgeschoteld en daarna een boterham met gekarameliseerde uien, waarop een plak geitenkaas lag met een stroopje er over heen. En ook hier weer een drankje er bij.

Intussen is het buiten donker geworden en zien we deze stad nu verlicht.

Rond 22.30u gaan we met de bus terug. Het was een vermoeiend dagje. Er is rond de 4 km gewandeld.

Moe maar voldaan gaan we naar bed.