14 juni _ Reisdag naar Bonansa

Vandaag wacht ons de reisdag met  de laatste bestemming op onze vakantie, camping Baliera in Bonansa, gelegen in de Spaanse Pyreneeën.

Nadat we de caravan met behulp van de mover om 08.30 uur hebben aangekoppeld aan de auto verlaten we de camping Lago Resort.

Het reisboek geeft aan dat we het eerste gedeelte van de route door de bergen rijden op de A202. Nou dat hebben we geweten. Grote delen van deze weg zijn slecht met gaten en hobbels. We zijn nog maar net weg of er staan stoplichten. Die staan er niet voor niets, want men is volop bezig om delen van deze weg aan te pakken. De omgeving waar we door rijden is prachtig. Een landelijk gebied met veel akkerbouw, vooral graanvelden.

Na 22 km op onze dagteller moeten we afslaan naar de A2. Dat is een autoweg richting Zaragoza. Het reisboek vermeldt na 35 km rijden een afdaling van 5%. Als we dat gehad hebben,  wacht ons een lange goed verlichte tunnel en krijgen we daarna meerdere afdalingen van 5-6%. Het is niet het mooiste traject op onze reis. Saai landschap, maar dat nemen we op de koop toe. Vrijwel deze hele weg hebben we een flinke zijwind, waardoor de caravan de nodige zwiepjes krijgt. Het is een grote kale vlakte waar we doorheen rijden. In de verte zien we een heel groot windmolenpark op de bergen gesitueerd , waar molens  volop draaien. Die zijn daar neergezet omdat het daar altijd veel waait.

Dit wordt windmolenpark La Muele genoemd.  Bij ongeveer 100 km verlaten we deze weg en slaan af naar de A23/A2 richting Barcelona/Huesca en rijden over de rivier de Ebro, die flink stroomt.

Stoppen is er niet bij, want er zijn geen mooie stopplekken te vinden. Pas nadat we 30 km hebben gereden in de provincie Huesca kunnen we deze weg verlaten.

.

Wij rijden weer verder en van de wind hebben we weinig last meer. Deze weg met een fraaie omgeving berijden we maar ruim 10km. Dan gaat het vervolg van onze route over tussenweg A22/A1219 om weer in te voegen op de autosnelweg A22.  Na ruim 30 km, bij afslag 62, verlaten we deze autosnelweg om via een rotonde richting Barbastro/Graus te rijden.

Bij deze rotonde is ook een afslag naar een benzinestation, waar we onze eerste stop maken. Daar kan ik ook een vers stokbrood kopen. Op een hoge berg is daar een klooster gelegen (foto).

 Na een half uur komen nog 2 andere deelnemers het parkeerterrein oprijden. Ook zij hadden  onderweg op de autoweg ook veel last gehad van de harde zijwind

Dan gaan we daarna naar de N123 en verlaten we deze weg weer bij de afslag Graus/Benabarre om direct na een tunnel rechtsaf te slaan naar de N123a. Ook op deze weg rijden we maar kort, want het laatste gedeelte van deze route bereiken we op een smalle weg, de A1605, die we vrijwel blijven volgen tot Bonansa.  Op deze weg is weer de nodige stuurmanskunst vereist, want het is vrijwel overal draaien en keren, stijgen en afdalen. Gedeelten van deze weg gaan door smalle, grote rotswanden en we rijden op grote hoogten door de bergen.

Het is een echte etappe door de Spaanse Pyreneeën.

In deze omgeving zijn ook de hoogste bergen gelegen, zoals de Aneto van 3400 meter en de Monte Perdido van 3355 meter hoog . Ze zijn gelegen in het hoogste kalkmassief van Europa.

Weg A1605 verlaten we na stijgingen van gemiddeld 8% om even verder onze terras-camping te bereiken.

Hier hebben wij 2 jaar terug ook doorgebracht met onze ANWB kampeerreis door de Spaanse Pyreneeën. Toen hebben we Bonansa bereikte via de andere kant, d.w.z. vanaf Puigcerda.

Het route boek van die reis gaf aan,  dat dit een van de zwaarste reisdagem was over hoge cols heen.

We komen daar als 5e equipe aan en mogen zelf een plek kiezen tussen de bomen.

Om 18.45 uur lopen we naar de bus, die ons naar het restaurant brengt voor het afscheidsdiner.

Ik had een andere locatie in gedachte, dan de locatie waar we nu worden afgezet.

Een  klein, sober restaurant aan de weg, waar we bij binnenkomst ronde en langgerekte tafels aantreffen,  die keurig zijn aangekleed en gedekt. De ruimte is wel wat klein.  

Tussen de gangen door is door enkele deelnemers een verhaal of gedicht voorgelezen.

Ook Dineke heeft nog een verhaal  voorgelezen met haar mimiek.

Ook 2 andere deelnemers hebben nog een leuk verhaal en een alleraardigst gedicht voorgedragen, waarbij er zo waar ook nog is gezongen. Een liedje over de Olieman, waar een alleen reizende deelnemer de voorcoupletten van uit zijn hoofd heeft gezongen en ons reisgezelschap daarna het refrein. Dat bracht wat sfeer.  

Op enkele eerdere campings heeft Dineke het initiatief genomen om bij de deelnemers geld in te zamelen als afscheidsattentie voor de leiding, die veel voorwerk heeft moeten verrichten om deze reis te laten slagen.

Zij heeft van het geld bloemetjes gevouwen en dit versierd op een aardewerk pot met honing uit de streek.

Dit is door haar aan het einde van de avond onder ferme kussen aangeboden aan de leiding.

Ook de leiding heeft nog een kleine verrassing in petto voor de deelnemers. Allen krijgen een Spaanse stier als herinneringsbeeldje mee.

Dan is het afscheid van elkaar nemen, wat deze keer nogal chaotisch in zijn werk ging, omdat van het gebruikelijke protocol van voorgaande reizen is afgeweken.

Ik denk dat lang niet iedereen van elkaar afscheid heeft kunnen nemen, maar dat heeft de pret niet gedrukt op deze avond.

Dan keren we terug naar de bus die ons weer bij de camping afzet.

Daarmee is een einde gekomen aan een mooie, gezellige reis door het fraaie Andalusië met heel veel verschillende hoogtepunten.

.